Leonie Kuhlmann maakte afgelopen zomer de intieme monoloog Backspace, over een jongen die plotseling overlijdt. De acteur stond in een container gevuld met water, het publiek keek vanaf een stellage van bovenaf de container in. Afgelopen voorjaar maakte ze een podcast over de waarde van theater ‘Theater heeft geen zin. Maar ik wel’, op zoek naar antwoorden op de vraag wat de unieke waarde is van theater. Eén van de meest gehoorde antwoorden was “omdat het live is”.
Leonie wil onderzoeken of dat echt zo is. Ze wil een nieuwe intieme theatrale installatie ontwikkelen zoals Backspace, met het verschil dat de acteur zelf niet aanwezig is maar wel zijn projectie. Leonie experimenteert tijdens het lab met projecties – Pepper’s Ghost, op water, op gaas, op zand… Wat werkt het beste om intimiteit te creëren? Wat is de invloed op de interactie met het publiek? Wat betekent het voor de dramaturgie?