Studio Animaspace (Angelina Kozhevnikova) onderzoekt hoe er een ruimtelijk dialoog kan ontstaan tussen de performer en het prototype van haar interactieve installatie. Door gebruik te maken van robottechnologie, choreografie en een ruimte die kan reageren op de bewegingen van mens en machine, ontstaat er een nieuwe vorm van performance en creativiteit.

Choreografe Flavia Pinheiro onderzoekt het gedrag van de mimosa pudica, een plant die haar blaadjes dichtvouwt bij aanraking. Door sensoren aan te sluiten op de plant, speculeert Flavia over het denkmodel van planten in tegenstelling tot mensen en heroverweegt ze de verhouding tussen mens en plant in de maatschappij.

Interdisciplinair maker Sophie Luiken onderzoekt voor haar theatervoorstelling de relatie tussen acteur, technologie, publiek en objecten op het toneel. Door gebruik te maken van technologie die tijdens de voorstelling de hartslag van de toeschouwer kan meten, probeert ze de chaotische binnenwereld van het publiek zichtbaar te maken en van invloed te laten zijn op het podium.

Curator en performancekunstenaar Yun Lee onderzoekt hoe de bewegingen en gebruiken van vechtsport ingezet kunnen worden in een geluids-performance. Door gebruik te maken van technologie die de bewegingen van een boksbal en een trainende bokser kan omzetten in data, probeert Yun Lee de dynamische wereld van de vechtsport te vertalen naar geluid.

Choreografe Elisabeth Borgermans onderzoekt het werk van verschillende politieke filmmakers om te ondervinden welke strategieën zij bieden voor het maken van een politieke dans. Ze gelooft dat cinema een directe impact heeft op de diepste, ondergrondse patronen van de toeschouwer. Haar onderzoek balanceert op het snijpunt van politiek, filmtheorie en choreografie.

Podiumkunstenaar Wensley Piqué onderzoekt voor zijn theatervoorstelling de mogelijkheden die live cinema biedt om zijn verhaal te vertellen. Door met miniatuurfiguren te werken die tijdens de voorstelling gefilmd en geprojecteerd worden door één of meerdere camera’s, krijgt het verhaal een multidisciplinaire lading.

Choreografe Valentina Campora wil onderzoeken hoe onze dagelijkse ervaringen worden omgezet in data, hoe deze informatie wordt gevoed aan AI-software en hoe deze algoritmes vervolgens onze omgeving en ervaringen beïnvloeden. Ze wil machine learning software los laten op een ruimte waar het algoritme kan leren van mensen die dansen, muziek maken, spreken en schrijven.